Taniec wokó? s?o?ca

Kobieta, która na was patrzy, to ja. Ja stara. Ja zm?czona. Ja syta ?ycia i szcz??liwa, ?e ?yj?. Na mojej twarzy nie wida? szcz??cia? Przeczytajcie ksi??k? – w niej przycupn??o szcz??cie. Nie s?yszycie mnie? Szkoda. ?miej? si? na ca?y g?os. Vedrana Rudan Vedrana Rudan szczerze i bez upi?kszania pisze o swoim ani troch? beztroskim dzieci?stwie, o dzieciach i wnukach, o drodze, któr? przesz?a od dziewczyny sprzedaj?cej lody nad morzem do najpoczytniejszej autorki w regionie. O tym, dlaczego w socjalizmie nie mo?na by?o zosta? wyrzuconym z pracy i o tym, jak zosta?a pierwsz? dziennikark?, której si? to uda?o w nowym, demokratycznym, re?imie Chorwacji. I w ko?cu – pokazuje, dlaczego najwa?niejsz? i najtrudniejsz? rzecz? w ?yciu jest spojrzenie sobie w oczy bez wstydu. Vedrana Rudan nie boi si? sarkazmu czy ironii. Kiedy stwarza ?wiat dla swoich bohaterek, jest dla nich sroga, ale i zarazem czu?a. A wobec siebie? Jej autobiografia to jazda bez trzymanki. Autorka przyznaje, ?e jest „prymitywna, nietolerancyjna, pe?na uprzedze?, niewykszta?cona i dzika”. Nie oszcz?dza nikogo, równie? najbli?szych oraz samej siebie. W czasie lektury ?apa?am si? za g?ow? i chichota?am. Oto nieokie?znany ?ywio? s?owa, pisarka-ogie?. Sylwia Chutnik