Personografia. Cz??? I

Praktyczna znajomo?? cz?owieka to nieodzowna bro? w ?yciowej walce. To ona najskuteczniej chroni nas przed osobistymi rozczarowaniami oraz biznesowymi stratami, b?d?c równocze?nie kluczem do niespodzianych sukcesów. Dlatego ka?dy z nas d??y do tego, aby przejrze? charakter bli?niego. Najpewniejszym i najszybszym sposobem poznania drugiego cz?owieka jest sztuka interpretacji pisma r?cznego czyli „grafologia”. Podobnie jak charakter uwidacznia si? w mimice cz?owieka, jego postawie, zachowaniu i akcentowaniu s?ów, tak samo odzwierciedlaj? go ruchy wykonywane podczas pisania. Pismo jest widocznym ?ladem ruchu pisarskiego, a dzi?ki temu, i? swój specyficzny wygl?d zawdzi?cza najró?niejszym odczuciom i emocjom swojego wytwórcy, staje si? nieomylnym zwierciad?em charakteru. W zaprezentowanej ,,Personografii’’ w  rozdziale I autor przedstawi? grafologi? ,,Szko?y niemieckiej’’, sformu?owan? i rozwini?t? g?ównie przez Langenbrucha, Preyera, Bussego, Klagesa i Meyera, która interpretacj? pisma r?cznego sprowadza do nielicznych, jasno sprecyzowanych zasad i próbuje j? wyja?ni? w sposób naukowy w oparciu o naturalne regu?y uczu? i emocji. Rozdzia? II otwiera szko?? grafologiczn? metody RUSTIN. Metod? grafologiczn?, która nie istnia?a, ale co ciekawe mia?a pragmatyczne zastosowanie w wielu obszarach ?ycia codziennego. Rozdzia? III dope?nia zbiór tablic pogl?dowych obejmuj?cych podpisy i r?kopisy. Okres mi?dzywojenny, z którego pochodzi wyk?adnia zasad grafologicznych stosowanych przez Sylvusa,. Wymaga? od autora zachowania pewnych archaizmów i szczególnej sk?adni j?zykowej, by wiernie odda? styl i charakter j?zyka N. Sylvusa. Autor ma nadziej?, ?e swoj? prac? zainspiruje grafologów do bada? pisma odr?cznego polskich, s?awnych postaci historycznych, tak ze ?wiata sztuki, literatury, jak i polityki. W kolejnym IV rozdziale ,,Znawstwo pisma’’, poznajemy mi?dzy innymi: cechy pisma kobiecego i m?skiego, kre?lone praw? oraz lew? r?k?, fragmenty dokumentacji pogl?dowej z bada? porównawczych pisma r?cznego i podpisów, czyli obszary pracy bieg?ego s?dowego. Analogie mi?dzy pismem r?cznym a temperamentem oraz odpowiedniki graficzne wyra?aj?ce dum?, inteligencj? itd., znajdziemy w rozdziale V ,,Grafologia wg R. de Salberga’’. W rozdziale VI ,,Terminologia grafologiczna wg Joanny Belejowskiej’’, czytelnik zapoznaje si? z poj?ciami stosowanymi w szeroko rozumianym pismo- znawstwie. Co ciekawe, pierwsze polskie publikacje grafologiczne pochodz? jeszcze z XIX wieku w/w autorki, która na ?amach ,,Tygodnika Warszawskiego’’ przedstawia?a za?o?enia michonowskiej grafologii znaków. Rozdzia? VII ,,Notatki grafologiczne’’ otwiera zbiór materia?ów archiwalnych z okresu mi?dzywojnia, drugiej wojny ?wiatowej i przed rokiem 1900 w Polsce. Zapraszamy do lektury wszystkich zainteresowanych grafologi? (personografi?) i jej mo?liwo?ciami.